Een aantal jaar geleden vertelde iemand mij dit verhaal. Voor mij raakt het de essentie van kerk-zijn. Verhalen doorgeven via overdenkingen, diaconale werkzaamheden en het pastorale werk vormen samen een drie-eenheid.
Twee mannen waren bezig met een extreem heftige afdaling. Het was ijskoud en het sneeuwde. Ze hadden maar beperkt zuurstof. Onderweg kwamen ze een man tegen die halfdood in de sneeuw lag. Ze ontdekten dat hij nog in leven was.
De eerste man gaf aan dat hij door zou lopen, want hij wilde niet het risico lopen dat ze alle drie zouden sterven door gebrek aan zuurstof en kou. De tweede man kon de zwakke man niet laten liggen. Hij tilde hem op en gooide hem over zijn schouder. Heel langzaam liep hij verder.
Een aantal uur later kwam hij de eerste man tegen. Die was doodgevroren in de sneeuw. Hij had de afdaling niet overleefd door de kou. Geschrokken liep de tweede man door. Samen met de zwakke man overleefden ze de tocht wel.
Achteraf bleek dat zij het hadden overleefd dankzij elkaars lichaamswarmte. Samen sta je sterker dan alleen.